باز هم روز خبرنگار و شعار‌های تکراری درباره منزلت و جایگاه!
به گزارش نبض بازار، هرسال ۱۷ مرداد که می‌رسد رسانه‌ها پر می‌شوند از انواع جملات زیبا و پرطمطراق مسئولین درباره جایگاه و اهمیت شغل خبرنگار!
احیانا سازمان و ارگانی هم کارت هدیه و تقدیرنامه‌ای را حواله می‌کند، اما دریغ از یک روده راست در مواجهه با پیشه خبرنگاری!
ایرنا که رسانه دولت است خود مقاله مفصلی در این زمینه دارد و نوشته است:خبرنگاری، حرفه‌ای آمیخته با درد و رنج است که باید فرد از درد‌های جامعه بگوید در حالی که خود کوله باری از سختی‌ها و مشقت‌ها را تحمل می‌کند و برای اینکه بتواند صدای مردم باشد سخنی از نیازمندی‌های خود به میان نمی‌آورد.
خبرنگاری شغلی حساس و پر مسئولیت است و این طیف عهده دار و مسئول بیدار کردن جامعه، امید آفرینی و بیان دغدغه‌های مردم هستند.
رسانه به عنوان رکن چهارم دموکراسی آنقدر مهم است که بر روح و روان مردم تأثیر می‌گذارد و با اتکا به آن می‌توان جامعه را به یک مسیر هدایت کرد و مانع از هر گونه تحریف شد.
یکی از اساتید دانشگاه تهران مثال زیبایی در خصوص حرفه خبرنگاری زده است که بر اساس آن، چنانچه یک پزشک در درمان بیمار خود مرتکب اشتباه شود یک نفر کشته می‌شود؛ اما اگر خبرنگاری مطلبی را بنویسید که ذهن خوانندگان را آلوده کند، به هزاران نفر آسیب می‌رساند.
کار خبرنگار باید مبتنی بر صداقت باشد به گونه‌ای که باید تلاش شود اخباری در اختیار مردم قرار داده می‌شود صحیح، دقیق و معتبر باشد و باید مراقب باشند که خواسته و یا ناخواسته حقیقتی را عمداً تحریف یا خراب نکنند و جز واقعیت به مردم چیزی نگویند.
شناخت رسانه بسیار مهم است و باید پس از درک کار خبرنگاری وارد این حیطه شد، زیرا علاقه و عشق است که از افراد یک خبرنگار خوب می‌پروراند.
متاسفانه به دلیل برخی سیاست‌های نادرست افراد غیرحرفه‌ای وارد این عرصه شده اند و نابلدی آن‌ها به بدنه این شغل آسیب وارد می‌کند به گونه‌ای که هر کسی به راحتی می‌تواند مجوز رسانه بگیرد و خود را خبرنگار بنامد.
کسانی وارد این حیطه شده اند که نه می‌توانند تحلیل کنند و نه می‌دانند که چگونه باید خبر زد و بدون از هیچ آموزش و تجربه‌ای دل به دریا زده اند و خود را خبرنگار می‌نامند.
مشکلات زیادی پیش روی خبرنگاران واقعی وجود دارد و باید مشقت‌ها و سختی‌های فراوانی را تحمل کنند، اما به راستی گوش شنوایی برای شنیدن درد‌های خود خبرنگاران وجود دارد.
هنوز جایگاه واقعی رسانه آنگونه که باید و شاید برای مردم تبیین نشده است و آن چنان در کشور ما در حوزه رسانه سرمایه گذاری صورت نگرفته است.
البته بخشی از مشکلات خبرنگاران به دلیل وجود قوانینی است که شفاف نیستند و در سایه آن مشکلات فراوانی برای خبرنگاران به وجود می‌آید. قوانین جامع مطبوعات کشور به نظر می‌رسد اندکی با شرایط فعلی جامعه همخوانی ندارد و کمی ژنده به نظر می‌رسد.
این قوانین با توجه به نیاز روز جامعه نیاز به تغییر دارند، اما کمتر توجهی به این مقوله شده است، البته خبرنگاران در دولت مردمی سیزدهم امید به تغییر این اصول دارند.
به دلایل بسیار نمی‌توان روی آینده کار خبرنگاری در این استان و حتی کشور حساب کرد، زیرا این شغل به تنهایی نمی‌تواند زندگی روزمره خبرنگاران را تامین کند و سختی و کار زیاد و شکایات افراد و مسئولان از خبرنگاران بیشتر مواقع طاقت آن‌ها را طاق می‌کند.
همینطور در روز‌های سختی هیچ صنف و یا تشکل مشخصی نیست که بتواند در جهت استیفای حق و حقوق خبرنگاران گام بردارد.
می‌طلبد تشکل و یا انجمنی مستقل و قوی برای حوزه رسانه و خبرنگاران در کشور تشکیل شود تا خود خبرنگاران اعضای آن را انتخاب و خوشان برای این حوزه تصمیم بگیرند و از همدیگر حمایت کنند البته به شرطی که جایگاه این صنف نیز در قانون مطبوعات مشخص شود.
متاسفانه هدیه‌هایی به خبرنگاران از سوی روابط عمومی برخی دستگاه‌ها داده می‌شود که ناچیز و حتی از نظر مادی بسیار کم ارزش است و برخی از خبرنگاران را برای پوشش مناسب و عادلانه خبر تحت تاثیر خود قرار می‌دهد که باید برای آن چاره‌ای جدی اندیشیده شود.
حتی برخی از این روابط عمومی‌ها از تریبون خبرنگاران استفاده می‌کنند تا بتوانند مسائلی که خود مد نظر دارند از طریق این قشر به مردم ارایه کنند.
کار رسانه بیدارگری است و از سوی دیگر در تلاش است که از آسیب‌های اجتماعی، اقتصادی و ... پیشگیری کند و چنانچه به رسانه جایگاه واقعی داده شود و حمایت شود، جلو بسیاری از مشکلات در کشور گرفته خواهد شد.
۱۷ مردادماه امسال هم رسید، اما درد‌های ناگفته خبرنگاران هم همچون سال‌های گذشته به فراموشی سپرده شدند و همه از کنار آن‌ها ساده عبور کردند.
نبود تضمین و امنیت شغلی دردی مضاعف بر گرده خبرنگاران است و حتی به واسطه همین معضل برخی خبرنگاران استقلال خود را در بیان حقایق از دست می‌دهند.
مشکلات مالی روی دیگر سکه است که حتی مدیران مسئول بیشتر سایت‌ها با آن دست و پنجه نرم می‌کنند و چنانچه برای رفع این موارد چاره جویی نشود ممکن است که اصالت کار خبرنگاری تحت الشعاع قرار گیرد و اندکی خدشه دار شود.
زمانی که افراد حرفه‌ای به دلیل مشکلات مالی حوزه خبر وارد این حرفه نمی‌شوند، افراد غیرحرفه‌ای که هیچگونه تخصصی ندارند وارد شده و ادعای صاحب نظری هم می‌کنند و با متصل شدن به افراد خاص به بهره برداری مادی یا سیاسی می‌پردازند.
خبرنگاران با نشر هر خبری ممکن است توسط مدیر به دادگاه احضار شوند و این روز‌ها برخی از آنان از رفت و آمد‌های بسیار به دادسرا‌ها رنجور شده اند.
برخی نیز با محاکمه و بی محاکمه به اتهام‌های مختلف پشت میله های زندان عمر و جوانی می گذرانند.
مطبوعات رکن چهارم دموکراسی است، اما آیا این مهم به درستی در کشور تحقق یافته است و ملزومات اجرای آن در جامعه چیست؟
