تجاوز در سینمای ایران از نگاهی دیگر
این دسته از تجاوز که در واقع نقض حقوق افراد ، عزت و انسانیت است ، در سه قسمت کلی که بخشی از آن در سینمای ایران است بررسی می شود .درادامه با نبض بازار همراه باشید.
الف- بخش دولتی: یک فیلمساز با مشقت بسیار و زحمت و هزینه فراوان فیلمی را می‌سازد و باید مجوز پخش فیلم و بازگشت سرمایه خود را از تعدادی افراد گدایی کند که نام مدیر دولتی سینما و اعضای شورا پروانه نمایش را یدک می‌کشند. موضوع وقتی غم‌انگیزتر می‌شود که بدانیم این افراد متجاوز فاقد دانش و شناخت لازم هنری و سینمایی هستند و با تجاوز به اثر تولید شده و حقوق سازنده اثر، با سرمایه و زندگی شخصی و خانوادگی او بازی می‌کنند. چه بسیار هنرمندانی که بر اثر فشارهای عصبی و روانی ناشی از این تجاوز، دچار سکته قلبی و سرطان شده‌اند و زندگی‌هایی که از نظر اقتصادی آسیب دیده است. البته این دسته از متجاوزان تنها به افراد مستقل و بی‌پشتوانه سینما تجاوز می‌کنند و در برابر رانت‌خواران، پولشویان و باندهای سینما و بطورکلی همسفره‌های خود، رام و آرام هستند و در حقیقت مجوز را نه به محتوا و ساختار فیلم، بلکه به افراد می‌دهند. افرادی که در باند مدیران سینمایی تعریف شده باشند.
ب- بخش غیردولتی: این بخش که می‌توان آن را بخش صنفی هم نامید در حقیقت بخش عمده‌ای از تهیه‌کنندگان و پخش‌کنندگان سینما هستند. یک فیلمساز بادانش با یک فیلمنامه قابل دفاع و ممتاز باید در برابر تهیه‌کننده‌ای گردن کج کند که به غیر از وابسته بودن به رانت و پول بادآورده و فضای کره‌شمالی‌طور سینمای ایران، هنر و قابلیتی ندارد و برخلاف سینمای جهان که تهیه‌کننده یکی از باسوادترین و بادانش‌ترین افراد و رکن فیلمسازی است، اینجا بیشتر این قشر (حساب معدود تهیه‌کنندگان پیشکسوت، محترم و تحصیلکرده جدا است) افرادی فاقد کمترین سواد و شناخت هنری و سینمایی هستند. آخر سر هم یا فیلمنامه دزدیده می‌شود یا تهیه‌کننده ماه‌ها و حتی سال‌ها سر کار می‌گذارد و دست آخر با یک بنجل‌ساز، فیلم سخیف، سطحی و یا متعلق به ژانر نکبت را تولید و با همکاری مدیران سینمایی خارج از نوبت روانه اکران می‌کند.
این تجاوز در حقیقت تجاوز همکار و هم‌صنف به هم‌صنف به حساب می‌آید. تجاوز به شخصیت، شعور حرمت و حقوق همکار.
پ- بخش مردمی: که در حقیقت همان مخاطبان سینمای ایران هستند همیشه در خطر تجاوز به شعور و حقوقشان قرار دارند. حق تماشای فیلم‌های خارجی و روز سینمای جهان که از آن‌ها در سینمای کره‌شمالی‌طور ایران دریغ شده و مانند خودروی بی‌کیفیت ایرانی، مجبور به دیدن فیلم بی‌کیفیت ایرانی در فضای حذف فیلم خارجی هستند و همچنین فیلم‌های ایرانی فاقد قصه، کارگردانی و حتی بازیگر استاندارد در سینمای ایران ناشی از نحوه مدیریت دولتی و فضای رانتی و انحصاری که به شخصیت و حرمت تماشاگر تجاوز مداوم می‌کنند!
