راز موفقیت غریب‌پور در ایمیدرو چه بود؟ / ۱۵ درس خداداد به مدیران معدنی و فلزی
بیرونیت: خداداد غریب‌پور به‌مدت دو سال ریاست هیات عاملی ایمیدرو را در دولت دوازدهم برعهده گرفت و توانست در این مدتِ کم، ایمیدرو را در ریل توسعه‌ای خود نگه دارد و راه مهدی کرباسیان را ادامه دهد. اما راز موفقیت او چه بود و چگونه توانست خود را از غریبه‌ای در معدن به آشنایی قدیمی تبدیل کند؟
۱. روابط عمومی بسیار بالایی داشت و با استفاده از هوشِ اجتماعی بالای خود، ارتباطات مورد نیاز را برای توسعه بخش معدن و صنایع معدنی ایران، ساخت.
۲. بروکرات نبود و منتظر نمی‌ماند تا دستوراتش روی کاغذ بیاید. با چند تماس، امور را پیش می‌برد و وقت کشور را با بروکراسی هدر نمی‌داد.
۳. با اینکه مهندس نبود اما احترام بزرگان دانش زمین شناسی، مهندسی معدن و متالورژی را نگه می‌داشت و جویای احوال‌شان بود.
۴. می‌دانست دکتر مرتضی اصانلو، دکتر سیدکاظم اورعی، مهندس سیدحسن مدنی، مهندس هرمز ناصرنیا و سایر اساتید بخش معدن کیستند.
۵. سواد مالی بالایی داشت و عدد و رقم را متوجه می‌شد.
۶. با بازار سرمایه و جریان مالی نه تنها آشنا که بر آن مسلط بود و می‌دانست افزایش سرمایه یعنی چه و چگونه می‌توان طرح‌های توسعه را با این روش، تامین مالی کرد.
۷. با بخش خصوصی و تشکل‌های تخصصی ارتباط عمیقی داشت و به معنای واقعی خصوصی‌سازی را یکی از مهم‌ترین راه‌های توسعه بخش معدن می‌دانست.
۸. احترام وزرا و مدیران گذشته را نه تنها نگه می‌داشت که با آنان رابطه‌ای صادقانه داشت.
۹. چون مفهوم توسعه و هم‌افزایی را می‌دانست، از ظرفیت‌های موجود برای توسعه بخش معدن استفاده می‌کرد و سایر معاونت‌های تخصصی را گردهم می‌آورد حتی بدون غرور، نزد آنان می‌رفت.
۱۰. ایمیدرو را به محلی برای رفع مشکلات ارزی سایر صنایع از جمله صنعت خودرو و لوازم خانگی تبدیل کرده و باری را از دوش بانک مرکزی برداشته بود.
۱۱. به جلسات ۲ ساعته اعتقاد نداشت. می‌گفت چرا وقتی می‌خواهیم جلسه بگذاریم می‌گوییم ۸ تا ۱۰ یا ۱۰ تا ۱۲؟! به مسئول دفترش گفت جلسات بیش از نیم ساعت نباید باشد. مثلا ۹:۱۵ تا ۹:۴۵ یا ۱۳:۳۰ تا ۱۴.
۱۲. سیاست‌گذار، تصمیم‌ساز و تصمیم‌گیر بود آنقدر در این راه تند می‌دوید که برخی مدیرانش نمی‌توانستند پا به پای او بِدَوند.
۱۳. "راهکار محور" بود و به ذکر مصائب و مشکلات نمی‌پرداخت. اعتقاد داشت برای توسعه کشور به راهکار نیاز است نه گلایه و دم زدن از کمبودها.
۱۴. اهل برنامه‌ریزی بود نه وعده‌های شفاهی. بر اساس برنامه وعده می‌داد نه برای سرگرم کردن و سر کار گذاشتن.
۱۵. نبوغ مدیریتی داشت و براساس هوش بالایش توسعه را پیش می‌برد و در کنار آن به ایجادِ روابط برای پیشبرد اهدافِ توسعه‌ای می‌اندیشید نه منافع شخصی خود.
پی‌نوشت: "بیرونیت" birunit، نامِ یک کانی‌ست که به پاس خدماتِ "ابوریحان بیرونی"، به دانشِ کانی‌شناسی و جواهرشناسی، به نام این دانشمندِ بزرگِ پارسی زبان، در جهان، نامگذاری شده است.