گسترش فقر گریبان غذا را گرفت
به گزارش نبض بازار فقر غذا را گروگان گرفته است و دست فقرا به سیری نمی‌رسد، آن‌هم سیریِ اصولی، این را یک متخصص گفت: «یکی از قربانیان بزرگ گرانی سلامت افراد جامعه است، به‌واسطه کوچک شدن سبد اقتصادی اولویت افراد از سیری سلولی به سیری شکم تغییر می‌کند.»
قبل از این‌که درباره تفاوت سیری شکم و سیری سلولی بگوییم بهتر است وضعیت فقر در جامعه را مشخص کنیم، اواسط آبان امسال گزارشی با عنوان «بررسی لایحه بودجه سال ۱۴۰۴ کل کشور(۵): اظهار نظر کارشناسی در مورد احکام تبصره(۱۳)(حمایت‌های اجتماعی)» در مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی منتشر شد، در این گزارش به رشد چشم‌گیر فقر در سال‌های بعد از ۱۳۹۸ اشاره شده است.
براساس گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس، نرخ فقر درصدی از جمعیت کشور را نشان می‌دهد که در مقایسه با خط فقر درآمدی، فقیر به‌حساب می‌آیند، نرخ فقر در ایران از ابتدای دهه ۹۰ تا سال ۱۳۹۶ روند ثابتی داشته است اما از سال ۱۳۹۶ تا ۱۳۹۸ حدود ده درصد افزایش یافته و از سطح ۲۰ درصد به ۳۰ درصد رسیده است.
در گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس با عدد معیار ۲۱۰۰ کالری، میانه و میانگین مصرف کالری افراد به‌طورکلی در سال‌های گذشته روندی نزولی دارد، اما در سال ۱۴۰۲ تا اندازه‌ای این روند شکسته شده است.
اما جدا از کاهش میانگین کالری مصرفی در ایران چیزی‌که تغییر کرده کیفیت این کالری و مواد غذایی است، مسئله‌ای که نسبت وسیعی با وضعیت اقتصادی کشور و البته خانواده‌ها و افراد دارد. درهمین‌باره محمد هاشمی، دبیر انجمن علمی پیشگیری و درمان چاقی ایران گفت: «در مواقعی که گرانی‌ها گریبان نظام اقتصادی کشور را می‌گیرد اولویت‌های افراد برای سیر کردن شکم فرق می‌کند، افراد در وضعیت بد اقتصادی به سیر کردن شکم اولویت می‌دهند تا سیر کردن سلول‌های بدن. مفهوم سیری سلول این است که سلول‌های بدن مواد مورد نظر خودشان را به‌دست بیاورند اما سیری شکم صرفاً انباشته کردن دستگاه گوارش است و بدن مواد مناسبی دریافت نکرده است.»
او ادامه می‌دهد: «سیری شکم در مقایسه با سیری سلولی روش ارزانتری است، غافل از این‌که اگر ما این رویه را ادمه بدهیم مواد اولیه مناسب به سلول‌های بدن نمی‌رسانیم و قطعاً سلامتی ما با مخاطره مواجه می‌شود، نکته هشدار دهنده این است که اگرچه ممکن است برای تغذیه روش ارزانتری انتخاب کرده باشیم اما به‌دلیل به خطر افتادن سلامتی در طول زمان هزینه‌های بیشتری به دوش افراد و خانواده‌ها و حتی در وضعیت کلانتر به کل جامعه و نظام سلامت وارد می‌کنیم. چراکه افراد وقتی در اثر فقر تغذیه دچار درجات مختلف سوء تغذیه و بیماری‌های ناشی از آن می‌شوند، بیماری‌هایی که براثر شیوه نادرست سبک زندگی به فرد منتقل می‌شود، مانند چربی خون، دیابت، انواع سکته‌ها، وقتی فرد دچار این بیماری‌ها شد دیگر درمانی ندارند و او تا پایان عمر گرفتار بیماری می‌شود، هزینه درمان این بیماری‌ها هزینه‌های زیادی برای اقتصاد کشور ایجاد می‌کند. اگرچه ممکن است صرف خوردن غذا برای سیر کردن شکم برای افراد ارزان تمام شود اما تبعات آن می‌تواند اقتصاد فرد و خانواده‌اش را به شدت در آینده دچار مشکل کند، ضمن این‌که کیفیت زندگی را کاهش می‌دهد.»
هاشمی در پایان می‌گوید: «افراد می‌خواهند با ارزانترین هزینه ممکن شکم را سیر کنند تا به بقا ادامه دهند اما این سیری می‌تواند در آینده خطرهای زیادی برای سلامت افراد داشته باشد.»
منبع: خبرآنلاین