سقوط به چاه نفت با بندهای IPC

به گزارش نبض بازار ، نوع قراردادهای نفتی در اقتصاد نفتی بسیار مهم و حائز اهمیت است. این موضوع برای کشوری مانند از این جهت بیشتر مهم جلوه می کند که در همسایگی خود رقیبان قدرتمندی در تولید و صادرات نفتی دارد. 12 تیرماه امسال بود که یکبار دیگر شرکت توتال با شرکت ملی نفت ایران قرارداد مشترک برای توسعه ی فاز 11 میدان پارس جنوبی امضا کرد. قرادادی که آورده آن برای ایران در طول مدت قراداد 85 میلیارد دلار تخمین زده شده است. ابن برآورد البته بدون در نظر گرفتن ارزش گاز سبک شیرین خواهد بود.

توتال تا قبل از تولید مبلغی را دریافت نمی کند و میزان دستمزد پیمانکار براساس میزان تولید است.  گفته می شود مبلغ سرمایه گذاری در این قرارداد 4879 میلیون دلار است که در مقایسه با قراداد سایر صنایع در پسابرجام مبلغ بسیار قابل توجهی است.

اما این قراداد به گفته ی منتقدان ضعفهایی دارد از جمله اینکه آیا اصولا نیازی به حضور شرکتهای خارجی برای توسعه میدان فاز 11 پارس جنوبی وجود داشت؟ در پاسخ به این سؤال باید گفت شاید دانش و تجربیات شرکتهای ایرانی مانند پترو پارس در اجرای چنین طرحی کافی به نظر می امد اما مبلغ مورد نیاز برای سرمایه گذاری را در اختیار نداشتند. اما موضوع اینجاست که آورده ی شرکت توتال هم آورده ی نقدی نیست که به این خاطر دست شرکتهای ایرانی از همکاری در این پروژه کوتاه بماند و سهم این شرکت فرانسوی از ما بیشتر باشد.

جبران عقب ماندگیها در بخش دانش به واسطه ی عدم همکاری سایر شرکتها به موجب تحریم در میدان پارس جنوبی از دیگر مواردی است که پای فرانسویها مجدد به ایران باز کرده است. اما نباید از یاد برد که شرکت توتال با بدعهدی خود موجب شد قرادادی که در سال 1379 برای همکاری با پارس جنوبی امضا کرده بود به مدت یک دهه ونیم خاک بخورد و حالا در بین شرکتهای خارجی باز هم با توتال پای میز مذاکره نشستیم.

رمز گشایی از رغبت مدیر توتال زیر سایه ی IPC

مدیر توتال چند روز پیش در مصاحبه ای اعلام کرده بود که آماده هرنوع همکاری با ایران هستیم گفتن این جمله از زبان مدیر شرکت توتال شاید خوشایند باشد اما باید دید که شرکت توتال که به بهانه ی تحریمها از ادامه ی همکاری با شرکت ملی نفت سر باز زد در چه شرایطی خود را اینطور راغب نشان می دهد؟

عملا امتیاز اکتشاف، استخراج، بهره برداری و فروش نفت ایران به مدت ۲۵ سال را به شرکت های خارجی واگذار می کند!
این قراردادها که در یکسال گذشته بصورت مفصل  از سوی زنگنه و تیم او تبلیغ شده است، با عنوان IPC شناخته می شود که برای کمرنگ کردن سنگینی این واقعیت یک شرکت ایرانی حتما باید به عنوان یکی از شرکای شرکتهای خارجی حضور داشته باشد.

عذر بدتر از گناه

حضور شرکتهای نفتی ایرانی در کنار شرکتهای خارجی به عنوان شریک شاید در نگاه اول مفید به فایده برای شرکتهای ایرانی باشد زیرا می تواند به انتقال دانش کمک کند اما در نهایت از این جیب به آن جیب آن کردن است. هزینه ی بودن در چنین شراکتی از طریق چه منبعی تأمین می شود؟  آورده ی شرکتهای ایرانی به عنوان شریک برای شرکت ملی نفت چیست؟ آیا بدنه ی شرکت ملی نفت با از دست دادن بازوهای ایرانی اش جهت شرکت در قراردادهای جدید مورد اصابت قرار نخواهد گرفت؟

در 16 سال گذشته تقریباً همه ی قراردادهای شرکت ملی نفت با شرکتهای خارجی و حتی داخلی دارای ایراد بوده بطوری که هیچکدام از آنها در هیچ قراردادی نتوانستند کمک حال باشند. شرکت توتال فرانسه ، شرکت CNPC چین ، پتروناس مالزی ،  پترو ایران و شرکت پترو پارس که طی این زمان هرکدامشان با بهانه ای از فاز 11 پارس جنوبی کنار کشیدند.

در بین این شرکتها اما بدعت بد را توسط توتال گذاشته شد که شاید اگر این قراداد در زمان احمدی نژاد به امضا می رسید امروز شاهد جریان دیگری در پارس جنوبی بودیم و حالا می بایستی شرکتهای خارجی برای نه با IPC بلکه با شرایطی که ما برای آنها می گذاشتیم در این میدان حضور پیدا می کردند.

منبع: شفاف

امین رجب خواه