به گزارش نبض بازار، مدیرعامل بانک مسکن، علی خورسندیان، خودش هم این واقعیت را تأیید کرده و گفته است: «هرچه تسهیلات افزایش پیدا کند، اقساط آن هم بالا می‌رود.» در حال حاضر، قسط وام ۶۵۰ میلیونی حدود ۱۷ میلیون تومان در ماه است.

سؤال ساده این است: کدام کارگر یا کارمند با حقوق ۱۰ تا ۱۴ میلیون تومانی می‌تواند چنین قسطی را بپردازد؟ حتی اگر بانک، همان‌طور که اعلام کرده، در دو سال اول قسط را به ۵ میلیون و ۹۰۰ هزار تومان کاهش دهد، از سال سوم عملاً پرداخت‌ها برای بیشتر خانوار‌ها غیرممکن می‌شود.

بانک مسکن می‌گوید افزایش وام راهی برای افزایش قدرت خرید مردم است؛ اما با تورمی که هر ماه از رقم‌های رسمی جلو می‌زند، قدرت خرید وام هم در همان ماه اول خنثی می‌شود. قیمت‌ها جهش می‌کنند، اما درآمد‌ها ثابت مانده‌اند.

نتیجه این سیاست روشن است: مردم بدهکارتر می‌شوند، بانک‌ها سود بیشتری می‌برند، و هیچ‌کس واقعاً خانه‌دار نمی‌شود.

در این میان، مدیرعامل بانک مسکن گفته است که ۳۸۰ هزار واحد نهضت ملی مسکن قرارداد بسته‌اند. اما تجربه پروژه‌های قبلی مانند مسکن مهر نشان داده که این آمارها، تضمینی برای خانه‌دار شدن مردم نیست. نه قیمت زمین واقعی است، نه هزینه ساخت قابل پیش‌بینی، و نه اقساط قابل پرداخت.

افزایش تسهیلات بدون اصلاح ساختار اقتصادی، فقط عدد‌ها را بزرگ‌تر می‌کند، نه خانه‌ها را. در شرایطی که یک واحد ۵۰ متری در تهران بیش از ۴ میلیارد تومان قیمت دارد، وام ۶۵۰ میلیونی حتی ۲۰ درصد از هزینه خرید را هم پوشش نمی‌دهد.

حقیقت این است که مردم دیگر به بازی عدد‌ها دل نمی‌بندند. وقتی اقساط وام از حقوق ماهانه بالاتر است، و وقتی با ۶۵۰ میلیون تومان فقط می‌شود چند متر از یک خانه را خرید، افزایش وام بیشتر به یک نمایش تبلیغاتی شبیه است تا راه‌حلی برای بحران مسکن.

بانک‌ها می‌گویند تسهیلات را زیاد کرده‌اند، اما آنچه زیاد شده، فقط فاصله مردم از رؤیای خانه‌دار شدن است.