به گزارش نبض بازار، دعا جایی می رود که دل آنجاست. اگر امید انسان به خدا باشد دعایش هم به درگاه خدا می رسد و اجابت می شود

اما اگر امیدش به خلق خدا باشد دعایش هم در میان کوچه پس کوچه‌های زمین گم می‌شود.

به این در و آن در می‌زند کسی هم جوابش را نمی‌دهد.

امام جعفرصادق (ع) فرمودند: «اذا اَرادَ احَدُکُمُ أَنْ لایَسألَ رَبَّهُ اِلاّ أعطاهُ فَلیَیْأَسْ مِنَ‌النّاس کُلِّهِم و لایَکونُ لَهُ رَجاءٌ اِلاّ مِن عِندِالله» [۱].  
اگر کسی از شما بخواهد هر چه که از خدا خواست به او عطا کند باید از همة مردم قطع امید کند و تنها امید و رجای او خداوند متعال باشد.  

این هم حدیثی قدسی است که:
«هیچ مخلوقی نیست که به جای من به مخلوق دیگری متوسل شود، مگر آن که سبب‌های آسمان و زمین را از او قطع می‌کنم.  
اگر از من بخواهد، به او عطا نخواهم کرد و اگر مرا بخواند، اجابت نخواهم نمود و هیچ مخلوقی نیست که به من متوسل شود، مگر آن که آسمان و زمین را ضامن روزی او قرار می‌دهم.  

اگر مرا بخواند، اجابت می‌کنم و اگر از من بخواهد، به او عطا می‌کنم و اگر طلب مغفرت کند، او را می‌بخشم» [۲][۱].

اصول کافی، ج ٤، ص ٢١٤
[۲]. بحارالانوار، ج ۶۸، ص ۱۵۵