به گزارش نبض بازار ،حجت الاسلام و المسلمین محمود صلواتی، عضو مجمع مدرسین و محققین حوزه علمیه قم و از زندانیان سیاسی قبل از انقلاب اسلامی گفت: اینکه فردی با لباس روحانیت در صدا و سیمای جمهوری اسلامی با ادبیات زننده به منتخب مردم توهین کند، جای تاسف دارد، صدا و سیما در حالی اجازه چنین اهانتی را به این فرد داده که آقای دکتر روحانی دارای سابقه طولانی در انقلاب اسلامی، مجلس شورای اسلامی، شورای عالی امنیت ملی و سایر مناصب حساس را دارد.

 

 


وی ادامه داد:باید بپذیریم که مسوولان در حال خدمت به کشور و مردم هستند و اگر ضعف و نارسایی های هم هست، باید از زوایای مختلف به آن نگریست و دنبال علت ها رفت نه این که با قضاوت های عجولانه، مسئولان را به خیانت و کم کاری متهم کنیم.روحانیت همان گونه که در پیروزی انقلاب اسلامی نقش اصلی را ایفا کردند، در تداوم و موفقیت انقلاب نیز رسالت و نقش اول را برعهده دارند، بنابراین، باید مراقب باشیم عده ای در لباس روحانیت با ورود به کشمکش های جناحی و سیاسی، دستاورد های انقلاب اسلامی را به فنا ندهند.برای پیروزی انقلاب اسلامی، تلاش های زیادی صورت گرفت، تعداد زیادی اعم از روحانیون، فعالان سیاسی و مردم در دوران رژیم طاغوت برای پیروزی انقلاب، شکنجه، تبعید و زندانی شده و عده ای نیز اعدام و یا محکوم به حبس های طولانی شدند. بنده نیز از جمله افرادی بودم که برای پیروزی انقلاب اسلامی و حاکمیت دین و اخلاق، به حبس ابد محکوم شده و چهار سال نیز حبس کشیدم که در چنین روز هایی، به عنوان آخرین زندانی سیاسی در آستانه پیروزی انقلاب آزاد شدم.

 

 

ضرورت دفاع از آرمان های انقلاب

 

 

وی با بیان اینکه:مردم و مبارزان دوران انقلاب به رهبری حضرت امام راحل، با تلاش ها و مجاهدت های فراوان، حاکمیت استبداد شاهنشاهی را سرنگون و انقلاب اسلامی را به پیروزی رساندند، برای این انقلاب اهداف مهمی را ترسیم کرده بودند که در راس آن اخلاق اسلامی، رعایت آداب و شئون دینی، مردم داری و توجه به مشکلات متعدد مردم بود، ادامه داد: بعد از انقلاب اسلامی دشمنان ما را راحت نگداشته و جنگ هشت ساله را بر ما تحمیل کردند، تعداد زیادی از افراد نیز به خاطر دفاع از ارزش های انقلاب اسلامی و حفظ این انقلاب، شهید، مجروح و جانباز شدند و بنده خودم هشت سال فرمانده سپاه خمینی شهر اصفهان بودم، از نزدیک شاهد بودم که همه مجاهدت کردند و دشمنان بعثی نیز به اهداف شوم خود نرسید.صلواتی افزود: به عنوان کسی که هم در جریان انقلاب و جنگ تحمیلی، حضور فعال داشتم، بر این باورم که وحدت اسلامی و رعایت اخلاق دینی، رمز موفقیت ما در هر دو حماسه بزرگ یعنی پیروزی انقلاب و جنگ تحمیلی بود. امروز هم باید قدر این انقلاب که با هزاران زحمت و سختی به دست آمده را بدانیم و با برخی اقدامات خودسرانه و ناسنجیده، آرمان های اصیل انقلاب و وحدت مردم را خدشه دار نکنیم و خدای ناکرده از اهداف اصلی فاصله نگیریم.

 

حفاظت از سیادت حوزه  

 

عضو جامعه مدرسین در ادمه گفت: به برکت انقلاب اسلامی، حوزه علمیه قم امروز در همه جا سیادت پیدا کرده و در هر گوشه و کنار کشور،  چهره های روحانی حضور دارند و در سنگرهای مختلف نمازجمعه، دستگاه قضایی، نیروهای مسلح و حتی حوزه های اجرایی نیز حضور دارند و این حساسیت کار حوزه و رسالت آن را دوچندان کرده است و باید به هوش باشد که برخی اقدامات ناسنجیده که وحدت مردم را هدف قرار می دهد و اقدامات هنجارشکن، به پای حوزه نوشته نشود.وی افزود: روحانیت همانگونه که در پیروزی انقلاب اسلامی نقش اصلی را ایفا کرد، در تداوم و موفقیت انقلاب نیز رسالت و نقش اول را برعهده دارد، باید مراقب باشیم عده ای در لباس روحانیت، دستاورد های انقلاب اسلامی را به فنا ندهند و عامل اختلاف و درگیری های جناحی و سیاسی بین مردم نشوند، لذا انتقاد از مسوولان نظام بویژه دولتی که با رای ۲۴ میلیونی مردم سرکار آمده، نمی گوییم نباید باشد ولی باید حساب شده و همراه با پیشنهاد های سازنده  و بدون حب و بغض باشد، باید بپذیریم که مسئولان به صورت شبانه روزی در حال خدمت به کشور و مردم هستند و اگر ضعف و نارسایی هایی وجود دارد، باید از زوایای مختلف به آن نگریست و دنبال علت ها رفت و با قضاوت های عجولانه، مسئولان را به خیانت و کم کاری متهم نکنیم.

 

 

اهانت به رئیس جمهور در صدا و سیما

 

فراموش نکنیم که امروز کشور مورد تحریم های ظالمانه و بی سابقه دشمنان و از سوی دیگر درگیر با ویروس منحوس و خطرناک کرونا قرار دارد و به جای کمک به دولت و ارائه راهکار های سازنده برای رفع مشکلات اقتصادی مردم و گوشه ای از  کار را بر عهده گرفتن، به اهانت، توهین، شکایت و ... روی آوردن، به نفع کشور نیست. اینکه فردی با لباس روحانیت در صدا و سیمای جمهوری اسلامی با ادبیات زننده به منتخب مردم توهین کند، جای تاسف دارد.صدا و سیما در حالی اجازه چنین اهانتی را به این فرد داده است که آقای دکتر روحانی دارای سابقه طولانی در انقلاب اسلامی، مجلس شورای اسلامی،شورای عالی امنیت ملی و سایر مناصب حساس را دارد و این برای نظام مناسب نیست.ما به جای اینکه در مقابل چشم دشمنان، صدای واحدی داشته باشیم و برای رفع تحریم های ظالمانه علیه کشور و مردم تلاش کنیم و گره از مشکلات مردم برداریم به چنین روش های نامناسبی متوسل می شویم و احساس می کنیم این افراد دلسوز انقلاب اسلامی و مردم ایران نیستند و آینده نظام را هرگز در نظر نمی گیرند.مردم ایران برخی کارهای نامناسب، وحدت شکنی ها، توهین ها و رفتارهای سخیف را می بینند و سکوت می کنند ولی نباید از نجابت و سکوت مردم سوء استفاده شود و حرف هایی بزنیم که افکار عمومی خدشه دار شود.

 

 

سخنانی را که یکی از مدعوین صدا و سیما درباره رئیس‌ جمهوری بر زبان راند نباید فقط بد زبانی شخصی دانست

 

همچنین محمدتقی فاضل میبدی، مدرس دانشگاه و حوزه، در یاد داشتی نوشت: «سخنانی را که یکی از مدعوین صداوسیما درباره رئیس‌جمهوری بر زبان راند نباید اتفاقی محدود به یک بداخلاقی و بدزبانی شخصی دانست. چنین تفسیری در حقیقت تقلیل‌دادن یک آسیب بزرگ به مسأله‌ای فردی است. واقعیت این است که زمینه‌ساز آن سخنان و اتهامات سخیف، نه یک رفتار و تصمیم فردی بلکه یک اتفاق مخرب سیستماتیک است که اکنون خود را به این شکل بروز داده. خصوصاً این که این دست رفتارها به شکل مداوم  در حال تکرار هستند و مهم‌تر این که با شتابی فزاینده بر تکرار آنها افزوده می‌شود. کما این که نگارنده معتقد است اظهاراتی مانند آن چه در هفته‌ های اخیر در خصوص غسل مرحوم آیت‌ الله مصباح یزدی ادعا شد و نمونه‌ های پر تعداد دیگری از همین دست را باید در همین چارچوب شناسایی کرد.

آن اتفاق سیستماتیک چیست؟

 

چه چیزی باعث‌ شده تا چنین نوع ادبیات سخیف و غیر قابل دفاعی بتواند در جامعه ما به مهم‌ترین تریبون‌ های عمومی راه یابد؟ پاسخ این دست سؤالات در سه سرفصل کلی قابل ارائه است. اول کنار گذاشتن و به حاشیه بردن و نزول شأن نخبگان و خطیبان و علمای واقعی در جامعه، دوم ایجاد انحصار به موازات مسئولیت‌ گریزی در اداره تریبون‌ های عمومی کشور و سوم سیاست‌ زدگی بیش از اندازه در حوزه‌ های علمی، دانشگاهی، حوزوی، پژوهشی و فکری. به عبارتی باید گفت که مجموع این سه عامل بنیادین به همراه عوامل فرعی‌تر دیگری ما را به شرایطی رسانده که امکان طرح مسائل سخیف، غیر اخلاقی و بی‌ پایه از تریبون‌ های ملی برای برخی افراد و جریان‌ ها بدون هزینه شده است. در این زمینه مراد از «هزینه» برخورد های قضایی و امنیتی با گویندگان و طرح‌کنندگان این دست مسائل نیست بلکه منظور این است که چنین ادعاهایی موقعیت‌ های سیاسی، اجتماعی، علمی و اداری افراد را نه‌تنها تهدید نمی‌کند و برای آنها نگرانی بابت‌ شأن اجتماعی‌ شان به وجود نمی‌آورد، بلکه گاهی حتی باعث تقویت جایگاه‌ های آنها نیز می‌شود.

 

واقعیت این است باید بپذیریم در جامعه‌ ای که نخبگان و علمای واقعی هر حوزه‌ای به دلایل مختلف حاشیه‌نشین مباحث و تحولات روز شده‌اند، جای خالی آنها توسط عناصری پر می‌شود که به دلیل نداشتن توانمندی‌ های فنی لازم، مستعد چنین نوع رفتارهایی می‌شوند. وقتی امکان دستیابی گرایش‌ های مختلف و نخبگان به تریبون‌ های کشور منطبق با موازین «عدالت»، «انصاف» و «شایستگی» آنها نباشد و در این بین روابط فردی و تعهد سیاسی به برخی گرایش‌های مشخص تأثیر اصلی را بگذارند، ایجاد چنین شرایطی کاملاً طبیعی است. به‌ طور خلاصه باید گفت آلودگی گفتمانی و ادبیاتی فضای فعلی کشور در ساحت‌ های مختلف سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بیش از هر چیز دیگر حاصل نخبه‌کشی مداوم و انحصار تریبون‌های عمومی است.


این وضعیت اما باید امروز بیش از هر چیز برای فضای علمی، دانشگاهی و حوزوی کشور جای نگرانی داشته باشد؛ چرا که توسل افراد به اقدامات موهن و سخیف بیش و پیش از هر بخش دیگری، باعث سیطره ابتذال در آن بخشی می‌شود که این افراد از آن برخاسته و توسط آن، اعتبار گرفته‌اند. به همین جهت نیز انفعال بخش‌های حوزوی، دانشگاهی و علمی کشور در برابر این دست سخنان و رفتارها، بیش از هر چیز دیگر باعث نگرانی و عامل استمرار و شدت یافتن این وضعیت در آینده خواهد بود. اینجاست که باید حسرت خورد که ای کاش حوزه‌های علمیه و علمای مذهبی ما به عنوان مرجعی که دارای اعتبار تاریخی بین مردم هستند سریع‌تر و قاطع‌تر از هر جای دیگری در برابر برخی ادعاها و اتهامات و افتراها، اقدام به موضع‌ گیری می‌کردند. شکی نیست که چنین اقدامی اول از هر چیز بر اعتبار حوزه و علمای حوزه در چشم مردم می‌افزود.


مع‌ الأسف اما باید گفت که ما هم‌ اکنون چه از نظر سطوح مختلف سیاسی و چه در ساحت نهاد های علمی و حوزوی دچار نوعی انفعال در برابر این وضعیت شده‌ایم. حتی فراتر از این در جاهایی می‌توان نشانه‌هایی یافت که برخی در همین سطوح، منافع خویش را در استمرار این دست رفتارها می‌بینند. رفتارهایی که اخلاق، اعتماد و اتحاد اجتماعی و عمومی ما را با سرعت بالایی رو به زوال می‌برد و خطراتی چند وجهی را پیش روی ما می‌گذارد که حتی می‌تواند ارزش‌های تمدنی ما را نیز که حاصل انباشت قرن‌ ها همزیستی اخلاقی است، در چشم به هم زدنی مانند اسید در خود حل کرده و جامعه‌ای عاری از اخلاق و کرامت را بر پا کند.


بر همین اساس است که اظهار نظر ها و بد زبانی‌ هایی مانند آن چه را اخیراً رخ داد نباید صرفاً یک مورد محدود و فردی دید. این تنها یک نشانه از صدها نشانه مشابهی است که فارغ از این که گوینده آن چه کسی است و ناظر به چه مقامی آن حرف‌ ها را زده، باید زنگ خطر سقوط ارزش‌ ها و کرامات اخلاقی را برای همه ما به صدا دربیاورد و منجر به تجدید نظر جدی در راهی که می‌رویم بشود.

 

 

انتهای پیام.

---