به گزارش نبض بازار، این مجموعهها در جنوب و غرب ایران بیشتر یافت میشوند که به دلایل متعددی از جمله کمبود بودجه، تغییر دولتها، تغییر سیاستها، چالشهای محیط زیستی و قومی، کمبود نیرو کار متخصص و عدم صرفه اقتصادی به نتیجه نرسیدهاند. اما برای آینده میتوان به افتتاح این کارخانهها و نقش آفرینیشان در اقتصاد کشور امید داشت؟
۱۳۴ پروژه نیمه تمام آب و خاک، ۴۵۰۰ پروژه نیمه تمام ورزشی و تعطیلی ۶۸۰۰ کارخانه نشان میدهد که کار برای انجام دادن در حوزههای مختلف وجود دارد. ناتمام مانده پروژههای صنعتی، ورزشی، فرهنگی و... در کنار تعطیل شدن کارخانه جات، صدا فعالان صنعت را درآورده است. صنعتگران معتقدند که باید کارگروهی مشخص برای رسیدگی به این کارخانهها تشکیل شود تا علت ناتمام ماندن هریک از آنها را مشخص کنند.
برای تکمیل کدام صنایع باید عجله کرد؟
بیایید تصور کنیم که تحریمها برداشته شده است. در آن شرایط کمبود کدامیک از صنایع ایران بیشتر احساس میشود؟ مسلماً صنایع حوزه شیمیایی و نفتی که سابقه طولانی هم در ایران دارند، دو نقطه مهم برای پیشبرد صادرات و ارزآوری هستند. تکمیل پروژههای نیمه تمام این حوزه میتواند روزنههایی از امید برای آینده اقتصادی و صنعتی ایران را به نمایش بگذارد. اگرچه در این بین باید به کمبودهای کشور نیز توجه داشت. پیشبرد یک پروژه بدون توجه به زیرساختهای لازم، تأمین انرژی و بازاریابی خارجی میتواند پروژه را از همان ابتدا با شکست مواجه کند. به موازات تکمیل پروژهها باید به این موارد نیز توجه ویژهای داشت.
پتروشیمیهایی در مسیر تکامل
پتروشیمیهای کشور در کنار برخی از پالایشگاهها، طرحهای توسعه متعددی را در سالهای اخیر بررسی کردهاند. هریک از این طرحها به دلایل گوناگونی با موانع جدی مواجه شده است. مشخصاً طرح توسعه شرکت پتروشیمی توسعه پلیمر کنگان که از سال ۹۷ کلنگ زنی شد و تا ۱۴۰۳ متوقف بود. این طرح از ابتدای سال ۱۴۰۳ عملیات اجراییاش شروع شده و احتمالاً ابتدای سال ۱۴۰۸ به مرحله بهرهبرداری برسد. این پروژه به علت عدم تأمین مالی لازم متوقف شده بود، اما با کمک صندوق توسعه ملی، مجدداً به چرخه تکمیل بازگشت. تولید سالانه ۶۰۰ هزار تن رقم کمی نیست و اجرایی شدن آن میتواند منافع مالی قابل توجهی نصیب کل کشور و استان بوشهر کند. برای این پروژه سود ۷۰۰ میلیون دلار در نظر گرفته شده، اما این ارقام تماماً بستگی به شرایط خاص کشور در زمان افتتاح دارد. در مجموع حرکت به سوی تکمیل این پروژهها، تنها راه زنده نگه داشتن امید به اقتصاد کشور برای سالهای آینده است. تنها همین یک نمونه میتواند بحرانهای اقتصادی پیش رو کشور از جمله در صندوق بازنشستگی را کاهش دهد.